Dermatoskopia, dermoskopia, czyli mikroskopia epiluminescencyjna to badanie polegające na oglądaniu zmian skórnych tzw. dermatoskopem, czyli urządzeniem z powiększeniem (zazwyczaj 10-krotnym) i wbudowanym oświetleniem, które pozwala na uwidocznienie powierzchownych i głębszych struktur oglądanej zmiany w (świetle spolaryzowanym i niespolaryzowanym). Jest to badanie całkowicie nieinwazyjne i niebolesne, nie wymaga wcześniejszego przygotowania, można wykonywać u dzieci i kobiet w ciąży. Jest podstawową metodą diagnostyczną skóry pozwalającą na różnicowanie zmian łagodnych od zmian niebezpiecznych. Pozwala wykryć złośliwe nowotwory skóry, w tym czerniaka w bardzo wczesnym stadium. Dzięki temu pacjent ma szansę na całkowite wyleczenie.

Badania kontrolne znamion powinno się wykonywać raz w roku. W szczególnych przypadkach kontrolę prowadzi się co 3–6 miesięcy.

Ponadto dermatoskopem możemy identyfikować ciała obce w skórze, badać stan łożyska naczyniowego obrąbka naskórkowego paznokcia w chorobach tkanki łącznej, zmiany zabarwienia paznokcia, różnicować różne zapalne, niezapalne, wirusowe choroby skóry itp.

Trichoskopia to badanie całkowicie nieinwazyjne wykonywane za pomocą dermatoskopu lub videodermatoskopu. Badanie nie wymaga żadnego szczególnego przygotowania włosów, nie wymaga wyrywania włosów i może być wykonywane tak często jak potrzeba, jest niebolesne, więc jest dobrze znoszone przez większość dzieci.

Za pomocą dermatoskopu ręcznego bada się włosy i powierzchnię skóry głowy w powiększeniu od 10 do 50-70✕. Daje to między innymi informację na temat stanu skóry, mieszków włosowych i łodyg włosów. Badanie przeprowadza się najczęściej w co najmniej 3 okolicach skóry owłosionej głowy. Wskazaniami do badania trichoskopowego są: nadmierna utrata włosów o różnym podłożu (łysienie androgenowe typu żeńskiego lub androgenowe mężczyzn, łysienie telogenowe, plackowate, blizowaciejące, polekowe), zmiana struktury włosów, nadmierna łamliwość włosów, wszystkie choroby owłosionej skóry głowy, monitorowanie efektów terapii łysienia.

Wideodermatoskopia jest najnowocześniejszą, nieinwazyjną metodą diagnostyki znamion barwnikowych skóry łączącą optyczny układ wideokamery dermatoskopu lub mikroskopu z cyfrową analizą obrazu na ekranie komputera. W badaniu tym istnieje możliwość oceny zmiany skóry w powiększeniu 20-70x, a także ponad 200x, co pozwala pokazać cechy morfologiczne niewidoczne gołym okiem i stanowi pomost pomiędzy badaniem makroskopowym (oglądanie) a mikroskopowym (histopatologia). Wideodermatoskopia pozwala także na archiwizowanie zdjęć i porównywanie, jak bardzo podejrzana zmiana zmieniła swoja strukturę. Komputerowa analiza znamion jest szczególnie zalecana w przypadkach zespołów zmian dysplastycznych, przy dużej ilości zmian barwnikowych skóry, u pacjentów z przeszłością onkologiczną, u pacjentów poddawanych immunosupresji.

Wideodermatoskopia pozwala również na ocenę stanu skóry owłosionej głowy, mieszków włosowych i łodyg włosów. Istnieje możliwość archiwizacji zdjęć i ich późniejsza sekwencyjna analiza w czasie.

Badania mykologiczne wykrywają infekcje grzybicze organizmu. Ponadto identyfikują konkretny rodzaj grzyba i czasem określają, jaki lek na niego zadziała. Podczas badania pobierany jest podejrzany materiał, a następnie w warunkach laboratoryjnych hoduje się z niego mikroorganizmy. Dopiero później jest on poddawany specjalnym testom. Grzyby mogą bytować w jamie ustnej, na skórze, a także w przewodzie pokarmowym. Bardzo często atakują paznokcie oraz pochwę. Badania mykologiczne paznokci polegają na pobraniu chorobowo zmienionej płytki paznokcia. Dobrze będzie, jeśli pobrana zostanie również masa rogowa, która znajduje się pod paznokciem.  W celu jej diagnostyki grzybicy skóry najczęściej pobiera się chorobowo zmienione łuski skórne. Jeśli tworzą się pęcherze, konieczne będzie pobranie ich fragmentów oraz obrzeża wykwitu . Jeśli zmiany dotyczą skóry owłosionej, wtedy materiałem do badania mykologicznego są włosy z ogniska zmiany, a także skóra z obrzeża.

Posiew to badanie mikrobiologiczne wykonywane w celu wykrycia i identyfikacji patogenów w próbkach materiału biologicznego.

Ze względu na rodzaj materiału biologicznego, wyróżnia się posiew krwi, moczu, kału, nasienia, plwociny czy wydzieliny z pochwy. Materiałem biologicznym może być także płyn mózgowo rdzeniowy, wymaz z gardła, ucha, nosa, śluzówki jamy ustnej, a nawet z worków spojówkowych oczu, z krost i innych zmian skórnych, a także z ran, przetok czy ropni. Przed wykonaniem posiewu należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach (szczególnie antybiotykach i lekach wpływających na krzepnięcie krwi), schorzeniach oraz o ewentualnym nosicielstwie patogenów przenoszonych przez krew (np. HBV, HCV, HIV). Badanie przebiega w następujących etapach: posiew, hodowla, izolacja, identyfikacja i antybiogram (ocena wrażliwości patogenu na lek).

Na podstawie wyników badania mikrobiologicznego i antybiogramu lekarz podejmuje decyzję o wyborze odpowiedniego leczenia.

Badanie histopatologiczne fragmentu skóry wymaga pobrania tkanek, które zostaną ocenione pod mikroskopem. Materiał taki może zostać pobrany poprzez miejscowe pobranie drobnego wycinka skóry lub poprzez biopsję skóry. To ważny element diagnostyki chorób dermatologicznych. Dzięki niemu można określić czy zmiana skórna ma charakter nowotworowy i stanowi zagrożenie dla pacjenta czy też jest łagodną zmianą, z jaką jednostką chorobową należy ją wiązać, jakie jest rokowanie i dalsze leczenie.  Fragmenty tkankowe można uzyskać z każdej partii skóry. Zaletą badania jest to, że można jest wykonywać wielokrotnie u wszystkich osób.

U ludzi występują się alergie trzech rodzajów: pokarmowe, wziewne (dotyczące układu oddechowego) oraz kontaktowe (skórne). Celem wykrycia alergii pokarmowych i wziewnych wykonuje się najpopularniejsze testy skórne tzw. PrickTest. W trakcie badania wodne wyciągi alergenowe nanoszone są na skórę przedramion, którą następnie delikatnie nakłuwa się punktowo i  czeka się na reakcję skóry, Testy z surowicy krwi pozwalają określić swoiste przeciwciała IgE dla alergenów wziewnych i pokarmowych. Wykonuje się je zwykle w panelach: pokarmowy, wziewny lub pediatryczny.Alergie skórne diagnozuje się na podstawie testów płatkowych (naskórkowych). Plaster z alergenem nakleja się na 48 godzin na skórę na plecach pacjenta. Dokonuje się odczytów po 48, 72 i 96 godzinach.Testy płatkowe obejmują zestaw alergenów takich jak metale (chrom, kobalt, wanad, tytan, molibden, nikiel), konserwanty, substancje zapachowych, leki (antybiotyki, w tym neomycyna), kleje, gumy, żywice syntetyczne i naturalne, materiały dentystyczne oraz barwniki. Dzięki wynikom tych badań możliwe jest wyeliminowanie czynnika wywołującego dokuczliwe objawy chorobowe oraz rozpoczęcie odpowiedniego leczenia.